Muizenissen – het vervolg

Mijn muizenstukje leverde een paar mooie verhalen op, waaronder dit ?stuk dat Ineke, de vriendin van de vele tips, me stuurde. Ik hoorde ook over racebanen boven je hoofd, inclusief U-bocht, waarbij de muizen in lengterichting kwamen aanrennen, linksaf sloegen en dan even hard weer de andere kant op in lengterichting doorrenden. Ik hoorde van iemand anders dat muizen aan de zomen van gordijnen kunnen knagen en je zelfs nieuwsgierig vanachter een stapel beddengoed in een kast kunnen aankijken ?.

En gelukkig bevestigden veel mensen dat ik niet gek aan het worden was. Ik vond de buurtgenoot die deze zomer kokend water in een regenpijp goot waar net een muis in was verdwenen, destijds wat overdreven wreed. En hoewel ik me nog niet heb opgegeven voor een desensitisatietraject bij mijn oudste zus (met behulp van kippen, een demente kat en een parkiet), kunnen muizen rare dingen met je doen.

Maar dan nu toch ook even het goede nieuws van het muizenfront. Want het is nu al twee avonden muisstil! Donderdagavond viel er in de keuken geen gepiep meer te horen. Dat was natuurlijk superfijn, maar ik durfde niet te vroeg te juichen dat het lekker geurende kattengrit al meteen zijn werk deed. En ja hoor, of mijn obsessie begon rare vormen aan te nemen, of een grote citroenplant bewoog echt. Inclusief ritselende geluiden. Dat leverde dus weer een uurtje bezigheidstherapie op met een stoffer en weer werkende zaklamp, dat uiteindelijk eindigde met de beslissing om de zware pot op het balkon te zetten, en niet te denken aan die eventuele muis die er vast allang niet meer in zat, maar er in mijn hoofd toch uit zou kunnen springen.

Overigens meldt een andere buurvrouw dat er geen beginnen aan is om de toegangswegen in ons complex af te sluiten. Misschien woon ik volgend jaar dus wel tussen de kattenbeesten! ?

En dan hierbij Inekes verhaal:

**

Mijn eigen muizenissen staan me nog scherp voor de geest, opgerakeld door de avonturen van Annoesj. Ik had ze, twee hoog in mijn deftige Amsterdamse dameswoning. Brutale muizen, ze wandelden doodleuk door de keuken terwijl wij zaten te eten. En niet eens snel, snel, stiekem, maar op hun dooie akkertje. Alsof ze bij het gezin hoorden. Hoi! Morny! Wat schaft de pot? Met zo’n schattig snuffelsnuitje.

Mijn moeder was minder bang voor de muis dan ik. In een beeldige blote noppenblouse stond ze op een krukje in de keuken om de muis met een bezem terug te drijven naar zijn hol. Zelfs dat bood geen soelaas, terwijl mijn moeder behoorlijk intimiderend is, vooral in een blote bloes. Gaten stopte ik dicht met panty’s, een probaat middel dat Annoesjka nu gaat testen. Hierdoor verplaatsten mijn muizen zich echter naar de spouwmuur naast mijn bed, met rusteloos ritselende nachten als resultaat.

Gif moest uitkomst bieden. Ik deed het als snackje in een schattig etensbakje om de lekkerbekjes te verleiden, en zette dat neer in de keuken, net nog niet met een vorkje en servetje ernaast. Mijn dochter lachte me keihard uit. Maar ja, die muizen bliefden mijn knabbeltjes niet. Of ze hadden een aversie tegen mijn servies. Hoe dan ook, ze bleven dartel en ongedwongen door mijn woning scharrelen.

Enter: de Siamese kater. Een moedig muisje dat door mijn slaapkamer trippelde, zich nog niet bewust van de nieuwkomer, werd binnen een fractie van een seconde – ik sloeg het met ingehouden adem gade – besprongen door de jeugdig enthousiaste kater P. Ik heb ze daarna samen opgesloten in de gang, waar het een dolle boel werd. Na een uur schraapte ik het muizenbloed van de muren en droeg ik het lijkje aan de staart naar de vuilnisbak (ik heb eens geprobeerd een dode muis door de wc te spoelen, maar die bleef drijven). Muizen zijn taai en kauwerig, er zitten ook veel botjes in, dus P keerde zijn slachtoffertje met geeuwerige desinteresse de rug toe. Hij heeft liever kipstukjes in saus uit een zakje.

Sindsdien? Geen muis meer gezien.

**

En nog even voor de lach:

https://twitter.com/i/status/1322866149600747521