Achterstallig onderhoud

Ik heb weer veels te lang niets geschreven. En het is niet alsof ik nooit iets doe of bedenk. Maar het dan ook nog geordend opschrijven, hè. En vooral toch ook wel een beetje thematisch. Omdat ik maar weer eens mild en compassievol het nieuwe jaar in ga, nu eens gewoon een totaal hak-op-de-tak-blogje met allemaal losse dingen die me de laatste tijd bezighielden of opvielen.

Allereerst had ik het met een van mijn psych-zussen over het mooie woord geluksdruk* uit een artikel in Psychologie Magazine. Het is niet nieuw – bekende Vlaamse psychiaters roepen het al veel langer – maar even een korte samenvatting. Onze samenleving en alle landen waar men over het algemeen rijk is, hebben het idee dat geluk af te dwingen is. Je bent verantwoordelijk voor je eigen geluksgevoel en nare gevoelens moeten zo snel mogelijk worden weggemaakt of opgelost. Want blij zijn is de normale staat van zijn. En ja, er bestaan mensen die zichzelf dan gaan bekritiseren omdat het ze niet lukt om gelukkig te zijn. We zijn in het westen zo gefortuneerd, vaak goed opgeleid, we hebben eten en onderdak, en dan nog zitten mauwen en niet uit bed willen komen… We geven onszelf nog eens extra de wind van voren want hoezo ben je na tien minuten dankbaarheidsoefeningen en yoga en koud douchen nog stééds somber?! Ik citeer nog even wat zinnen uit het artikel: Alles goed?’ (Hoezo ‘alles’? Is alles niet een beetje veel? En wat is ‘goed’?) ‘Als ze maar gelukkig zijn.’ (‘Maar’? Is dat niet de allerzwaarste opdracht voor een kind?) ‘Je komt er vast sterker uit.’ (Moet dat ook nog?!) . Mijn zus sloot ons appgesprekje af met: ‘Life is mostly shit. The art is finding some joy amongst the shit.’ Ze zou zo een bestseller kunnen schrijven…

Ik had het met haar ook weer eens over man-vrouwdingen. Wat mij betreft had grensoverschrijdend gedrag best Woord van het Jaar kunnen zijn. (Het is trouwens ‘klimaatklever’ geworden.) Ik hield het daarna een dag of twee half onbewust bij en was verbaasd dat ik in de media per toeval op van alles stuitte dat er in meer of mindere mate mee te maken had.

• Ik hoorde bij het radioprogramma Met het Oog op Morgen een interview met een hoogleraar over het rapport ‘Harassment in Academia’. Ze benadrukte ook weer dat het echt niet alleen om seksueel grensoverschrijdend gedrag gaat. Een van haar voorbeelden van pestgedrag, waar jonge vrouwen op universiteiten vaker last van hebben, bleef me bij: dat iemand de stekker uit je koelkastje trekt waar al je proeven in staan.
• De persconferentie van de Finse en Nieuw-Zeelandse premiers, waar gevraagd werd of het bezoek te maken had met het feit dat ze even oud zijn en veel “common stuff” hebben.
• Ik las een taalblogje met scheldwoorden van over de hele wereld waaruit bleek dat ‘schelden als een viswijf’ in meer landen voorkomt. Ik dacht meteen: hoezo de vrouwen? Waarom de vissers niet? Ja ja, oké, dat heeft vast andere oorzaken maar ik wilde het toch even noemen.
• Voor de zoveelste keer komen er afgrijselijke appjes naar buiten over vrouwonvriendelijke idiotie op studentenvereniging Veritas.
• Toename van huiselijk geweld tijdens voetbalwedstrijden. Het is geen nieuw verschijnsel, maar het kwam door het WK nu weer in het nieuws.
• In de commissie die werd opgezet om het grensoverschrijdend gedrag van DWDD te onderzoeken werden als eerste drie oudere, witte mannen benoemd. De commissie wordt uitgebreid, maar ik dacht eventjes terug aan mijn ICT-baantje bij de helpdesk van PTT Post waar ik na maanden slikken en stel-je-niet-aan denken bij mijn leidinggevende had geklaagd over de sfeer op de werkvloer. Lang verhaal kort: het melden bij een oudere man zou ik niet direct wat je nu een “safe space” noemt, noemen. Maar dat woord bestond toen ook nog niet.
• Het BBC-artikel Women are getting angrier. (Dank, D.!) En daaraan gerelateerd, hoewel niet specifiek man-vrouw maar wel een gevolg van de pandemie, het volgende NOS-artikel, waar een collega me toevallig ook op wees: https://nos.nl/artikel/2408349-gefrustreerd-door-corona-schreeuwen-naar-de-zee-is-populair. Ik had weleens gehoord van rage rooms, maar het was mij ontgaan dat dít toen ‘in’ was.
• Iets wat ik net bij het afschrijven van dit blogje zag (dus dat is wel bijna een maand later dan andere nieuwsberichten) is een bericht over een recordaantal vrouwen dat in Spanje is vermoord.

Ik las laatst op de site van de NOS een heel ander artikel over armoede en de toenemende ongelijkheid in Nederland (die ik in mijn wijk dagelijks zie) en wilde bijna een vergelijkend onderzoekje doen of er in andere landen ook allerlei gemeenteregelingen bestaan. Vast niet, want daar gaat het denk ik ofwel landelijk, ofwel via goededoelenclubs of vrijwilligers. Ik noem er een paar (de lijst is heel lang en het zijn geen potentieel nieuwe Van Dale-woorden): gratis bellen naar instanties, kind- en ontbijtregeling, witgoedregeling, ‘fashion cheque’, vergoeding bezoek dierenarts en een luierregeling.

In dat kader nog even dit kassabonnetje van de Albert Heijn. Ook daarover heb ik het eerder gehad, maar ik ben er bij het boodschappen doen na een lange treinreis en niets in huis hebben toch weer in getrapt. Kijk even naar de astronomische bonuskorting op de spruitjes. De roze bloem erbij is trouwens al iets van anderhalve maand oud – goed, oké, hij is niet supermooi meer – maar kocht ik ooit in de 35% ‘dynamische’ (?!) korting bij de AH. En nee, dit is niet bedoeld als reclame voor de grootgrutter.

De hele discussie in Nederland over deeltijdprinsesjes vind ik best een lastige en wilde ik hier nu niet bespreken. Wel meld ik dat ik me dit jaar wéér voorneem minder uren te werken. Ik schoot dan ook in de lach toen ik dit in een nieuwsbrief van Intermediair las: ‘Iedereen wil parttime werken en alpacas knuffelen.’ Bijna fulltime katten knuffelen lijkt mij eigenlijk best een droombaan.

Verder luister ik sinds kort redelijk vaak naar podcasts van Mel Robbins, die ik hier al eens eerder heb genoemd. Als je er eentje wilt uitkiezen, misschien dan nummer 8 (zie de link onder het streepje) over emotional triggers en hoe je ingesleten patronen uit het verleden in je brein kunt afleren. En weet dat ik geen groot podcastliefhebber ben omdat ik te vaak afdwaal of bij Robbins te veel wil noteren en dan mis ik weer de helft en terugspoelen is me weer te veel werk… Ik ben trouwens ook iemand die afhaakt als nieuws op internet in een filmpje wordt verteld. Geef me tekst!

En ik keek vooral in Autun eindelijk weer eens wat films en series op Netflix (dank aan D. en ook M., want in Frankrijk wordt er óók naar tv-schermen gekeken). Het laatste seizoen van The Crown – ik had (heb?) een lichte Lady Di-obsessie en wilde toen ik 12 was dat de kapper in Brazilië mijn haar zou knippen zoals Diana er vlak voor haar trouwen uitzag. Film 1 en 2 van Knives Out zijn heerlijk vermakelijk; luchtige murder mysteries – anders dan de David Suchet-Poirots waar we vaak naar kijken . Als je de tweede hebt gezien, dan is dit misschien ook wel wel interessant om te lezen. Ook nog Birdman, van Iñárritu, een film die we eigenlijk meteen nog een keer wilden zien en waar de extra’s op de DVD echt iets toevoegen. En dan als laatste vooral Swimmers, het waargebeurde verhaal over twee Syrische zusjes die via de Middellandse Zee uiteindelijk in Duitsland asiel kunnen aanvragen. Ik was er dagenlang mee bezig in mijn hoofd en vind dat het hele kabinet die film zou moeten zien voordat ze aan een asieldebat beginnen.

Ten slotte nog een adviesje van iemand (maar wie?). Misschien een van de vele Substack-schrijvers die ik sinds een maand of twee volg en die ik bijna allemaal zou willen tippen. En ja, ik lees te veel. En dan dus niet eens in boekvorm. (O.a. Ann Kadet, Oliver Burkeman, Medha Murtagh, Michael Estrin, Neal Bascomb en Mason Currey.)

Make someone smile every day, but never forget you are someone too.

*Ik nam aan dat mensen het wisten maar ik zeg het maar eens expliciet: als een woord onderstreept is, betekent het dat je erop kunt klikken. Zo ‘verstop’ ik de links naar bronnen of artikelen waarnaar ik verwijs.