Faits divers aflevering zoveel

En alweer een blogje waarbij ik mijn kritische zelf even op het balkon heb gezet, en dus gewoon wat lukrake zaken mág melden. Zonder doorwrochte psychologische bespiegelingen. Helaas had ik dit door ChatGPT willen laten schrijven, als test, maar toen zag ik dat Elon Musk daar deels mee te maken heeft/had en de site bleek overbelast. Dus nu doe ik het zelf maar weer. O, en er wordt al geroepen dat het programma ook voor creatieve vertalingen handig zou zijn… ?! Voor geïnteresseerde collega’s: hier en hier twee visies op het gebruik van ChatGPT, met dank aan Percy Balemans. Mij lijkt het vooralsnog sterk dat mijn werk door AI wordt overgenomen, maar ik was wel echt nieuwsgierig wat zo’n programma zou fabriceren bij wijze van Annoesjka-blogje.

Hierbij dus wat lukrake dingen die me opvielen en bezighielden. Allereerst kreeg ik van mijn oudste zus deze link voor een Cinetree-documentaire van Hanna Verboom. Gratis te zien (alleen een emailadres achterlaten), in het kader van Blue Monday. Ik heb het zelf (nog) niet gekeken en alleen de website die erbij hoort aangeklikt. Ik citeer voor het gemak even de tekst van hun eigen site: ‘Waarom worstelen zoveel Nederlanders met hun mentale gezondheid? En waarom is dit nog steeds een taboe? Hanna & Juda Verboom hebben – net als 1 op de 4 Nederlanders – een psychische variatie. In Samen uit de schaduw gaan zij samen met experts en ervaringsdeskundigen zoals psychiater Dirk de Wachter, zanger Typhoon en Hoogleraar psychiatrie Jim van Os op onderzoek. Ze komen tot één conclusie: “Mensen hebben mensen nodig.”’

De andere zus tipte me een psychologische podcast, met deze aflevering over het doorbreken van patronen. (Ik heb hier o.a. wel eens eerder iets geschreven over schematherapie.) De podcast heb ik zelf nog niet helemaal afgeluisterd omdat ik na een halfuur ‘vol’ zat met de erg goede en toegankelijke manier waarop ze uitleggen waarom we soms (heftig) reageren of bijvoorbeeld ‘van nature’ pleasers zijn. Soms snap ik echt niet hoe mensen kunnen werken en boeken lezen en Netflixen en met vrienden afspreken en eten koken en stofzuigen en verder ook nog een leven hebben. Ik heb geloof ik nu vijf niet-afgeluisterde audioboeken in mijn proefje bij het nieuwe luisterplatform Fluister. Daarnaast nog meerdere podcasts van Mel Robbins die ik eigenlijk wil luisteren. En er liggen twee boeken – Tommy Wieringa en Niña Weijers – op mijn nachtkastje (en minstens tien ernaast). Maar intussen ben ik wel weer een beetje op de hoogte over de nog steeds afgrijselijke oorlog en of Nederland er goed aan doet om Patriots aan Oekraïne te geven en waarom Duitsland moeilijk doet over tanks. (Ja, ik heb ooit Internationale Betrekkingen gestudeerd, plus vooral dat die oorlog me bezighoudt. )

En tja, waarom kijk en luister ik dan zelf die dingen niet? Nou, omdat ik behalve werken (waaronder meelezen en -voelen met Martins gruweldeadline), tegenwoordig soms te lang fröbel met de kaartjes die ik verstuur via Postcrossing. Echt een geweldige ontdekking voor mij als kaartjesliefhebber. En toeval of niet – ik werd meteen de tweede keer gekoppeld aan een leuke Braziliaanse vrouw die in Campinas woont! Het voelt soms als een soort international peace & love-initiatief, omdat mensen moeite doen om een mooie, geschikte kaart te vinden. Je bedankt de ander ook (via de site) als je de kaart eenmaal hebt, en dat levert soms weer nieuwe leuke berichtjes op. Laatst kreeg ik van een Japans meisje, dat geen Engels spreekt maar met een vertaalprogramma werkt, een Japanse kattenkaart met allemaal stickers, washi tape en een vredesboodschapje. Bij kaarten naar Rusland vind ik het zelf extra lastig om niet aan de oorlog te denken.

Ik loop dus vaak naar de brievenbus en laat internetaankopen ook het liefst niet thuis bezorgen. Ja, soms is vertalen iets waarbij ik zelfs het geluid van een deurbel als storend ervaar. (Ik overdrijf… maar toch.) Ik wil bovendien nooit thuis moeten zijn voor zo’n pakketje dat dan ergens tussen 2 en 9 uur ’s avonds komt, maar het stomme is dat er tegenwoordig gemiddeld 4x per week wordt aangebeld voor andermans pakjes. Want al die bezorgers weten verrassend snel elke keer weer dat ik bijna altijd thuis ben. Laatst belde DHL aan voor de buren, terwijl ik diezelfde dag naar een DHL-pakketpunt in de buurt moest. Maar goed, het was zonnig en wandelen is goed voor een mens hè.

Lange inleiding en dan ook eerst nog wéér een NOS-artikel, over armoede in Nederland, dure voedselprijzen die er bij veel sociaal-economische groepen inhakken en de schaamte daarover. Nu woon ik in een wijk die erg snel gegentrificeerd is, met steeds meer penthouses, maar ook nog sociale huurflats. Ik zou willen dat Hugo de Jonge, die hier verderop woont, een keer naar dit DHL-punt zou gaan. Aan de voordeur en al het afval op straat zag ik al dat dit nooit een Funda-pareltje zou worden. Binnen was het wel warm (gezien de gasprijzen) en rook het heerlijk. (Ik was er rond 5 uur.) Maar dat deze mevrouw echt daar woonde, vlak bij mij in de buurt, en vlak bij al die steeds weer nieuwe appartementen van ruim een half miljoen. Over smaak valt te twisten. maar het was een akelig kaal, klein woonkamertje, dat ook nog eens vol dozen stond. Of er schimmel op de muren stond, durfde ik niet zo goed te bekijken, maar het zou me niks verbazen. Ik heb zelf ooit eens bij een ander bedrijf uitgezocht hoeveel je op deze manier kunt bijverdienen en ik vond het niet lonen gezien al het werk, want ja, ook mijn ID werd gecontroleerd, de doos moest gescand en na mij stond alweer iemand anders te wachten. Op sites wordt weleens gezegd dat mensen het ook doen voor de sociale contacten, maar dat idee kreeg ik van deze mevrouw niet. Later kreeg ik van DHL nota bene nog een mail of ik het DHL-punt alsjeblieft wilde recenseren. (Doe ’s niet!) Ik heb haar expres de hoogste score gegeven.

Toch nog een psychologisch wetenswaardigheidje melden. De nieuwsbrieven die ik krijg gaan in januari bijna allemaal over gewoontes en voornemens. Ik doe al jaren niet doelbewust aan goede voornemens, maar ik lees (en vertaalde) er wel veel over. (Ik heb er o.a. hier al eens wat over geschreven.) Hierbij twee tips die voor mij nieuw waren. 1. Het is makkelijker om bij het aanleren van een gewoonte iets elke dag te doen i.p.v. bijvoorbeeld drie dagen per week, omdat je het in dat tweede geval eerder gaat uitstellen. 2. Als je een grote omslag wilt maken, zoals bijvoorbeeld stoppen met drinken, probeer in je hoofd dan niet de nadruk te leggen op het stoppen, maar op het aanleren van iets nieuws en daarmee oefenen.

En dan toch nog een laatste iets, omdat ik die nieuwsbrief net las en Oliver Burkeman weer zulke zinnige dingen zei. Ik licht dit er even uit: Don’t invite your thoughts to tea. Dat slaat op negatieve gedachten die je niet níét kunt denken, maar niet ook nog eens extra hoeft te gaan voeden. (Ja, dat zijn erg veel ‘niets’ in één zin zegt de redacteur in mij.) Of, zoals Elizabeth Gilbert volgens hem zegt over creatief werk: je kunt je angst erover niet uit de auto zetten, maar je hoeft die niet in de buurt van het stuur te laten komen. Dat ga ik nu metéén toepassen bij de boekvertaling van Kelly Weekers waaraan ik werk.