Luisteren i.p.v. lezen (oftewel: De zomer van het oogprobleem)

Schrijven is een vak. Uitstellen ook. In het tweede ben ik duidelijk beter dan het eerste. Ik ga dit stukje nu eindelijk weer eens afschrijven omdat het al maanden op mijn to-dolijstje* staat. Ik heb WordPress al een stuk of tien keer geopend en dan ging ik weer iets anders doen of dan kwam er iets tussen, en dan was de dag alweer voorbij. (En ja, dat ging ook zo voordat ik weer een grote boekvertaling op mijn bureau had liggen.) Ik wilde het stukje eigenlijk ook dicteren omdat ik bijna de hele zomer met een naar oogprobleem zat. (Iets weten over glasvochtloslating? I’m your woman! Grappig genoeg stel ik blijkbaar zoveel vragen aan de artsen en optometristen dat ze bij de laatste afspraak vroegen of ik soms in de zorg werkte.)

*Deze zin las ik net in een van mijn (te) vele Substack-nieuwsbrieven, en omdat mijn eigen strenge stemmetje alweer begon op te spelen, note to self: ‘that you should be your biggest supporter and celebrate your accomplishments each day rather than focus on what didn’t get done.’  

Omdat ik met dat oogprobleem zat en niet werkte heb ik veel luisterboeken, maar vooral ook podcasts geluisterd. Aan luisterboeken moest ik wennen, maar tegenwoordig vind ik het fijn. Grappig hoe dat werkt. Ik raakte vroeger steeds de draad kwijt tijdens het luisteren en dan kun je niet heel handig gewoon even een pagina terugbladeren, maar blijkbaar heb ik het mijn hersentjes nu aangeleerd. Zo ziet mijn linkeroog ook niet meer 100% van de tijd die irritante zwevende doorzichtige spin (dat is dus een eiwitstreng, als ik het goed heb). De artsen hadden gezegd dat je hersens daaraan wennen, maar dat duurde bij mij ook maanden. En ik zie hem nog wel, maar niet meer 24/7 waardoor naar een scherm kijken supervervelend is.

Bij dezen een lijstje van podcasts waar ik naar luisterde, met wat toelichting. Ik heb willekeurige afleveringen getagd van mensen van wie ik meerdere podcasts heb geluisterd. Podcasts van kranten en radiozenders laat ik maar even, maar ik luisterde af en toe ook nog wat over politiek, helaas ook oorlogsnieuws, en soms een lang interview. En ik snap nu al niet meer dat ik er tijd voor had, want tegenwoordig vind ik elke dag een paar hoofdstukken audioboek alweer lastig in te passen. Maar er was een tijd dat ik ogen-veel-dicht-dagen had en soms ook best somber en angstig was, dus dan greep ik vaak naar een psychologische podcast.

Mel Robbins, waar ik vaak naar luister(de). Ik heb haar weleens vaker genoemd en volgens mij heb ik mijn Woord van het Jaar ook van haar: ‘activatie-energie’. Ze heeft op haar eigen site trouwens bij elke aflevering een handig rijtje staan met zaken die aan de orde komen (‘In this episode, you’ll learn’, inclusief tijdcodes). Dan kun je van tevoren even bekijken waar je wilt beginnen en of het iets voor je is, want de afleveringen duren best lang. Behalve serieuze informatie over onder meer trauma’s, in actie komen i.p.v. onzeker bevriezen, en de verschillende stressreacties van mensen en waarom dat tot conflicten kan leiden, is ze vaak ook gewoon ontzettend grappig en recht voor z’n raap. Dan heeft ze het bijvoorbeeld doodleuk over haar eigen soort ‘nipple gate’ omdat ze het zo warm had op een terrasje in LA en haar shirt uittrok. En zo wist ik evenmin dat je zelfs met mooie teennagels niet met chique open-toed shoes naar een vergadering moet gaan. Maar zo begreep ik laatst ook dat ik nog shirtjes met korte mouwen aan ‘kon/mocht’ omdat ik nog geen lillende kipfiletarmpjes heb, dus wie weet ben ik wel hopeloos out of touch. (Ik zag laatst op internet iets over ‘geschikte jurken voor de 50+ vrouw’. 1. Het waren afgrijselijke jurken, en 2. het werd door degene die het aan de kaak stelde ableist genoemd, weer eentje voor mijn woordenschat en algemene kennis.)

Francine Oomen, die er geloof ik helaas mee is gestopt omdat haar nieuwe Hoe overleef ik-boek bijna uitkomt. Haar boek (dank zus D.!) over intergenerationeel trauma was vorig jaar dé grote ontdekking. Sommige podcastafleveringen waren trouwens duidelijk voor een jonger publiek bedoeld, zeg ik er even bij.

Iets heel anders, Halina Reijn en Carice van Houten. Als ze niet beroemd waren, zou het vast gewoon gemuts tussen twee vriendinnen zijn, maar het leverde soms toch wel grappig gebabbel op. Bovendien hadden ze net als ik last van allerlei overgangsdingen. Alleen kunnen zij dat hilarisch beschrijven. Ze hadden het ook over ‘neuro-balancing’, waar ik nog nooit van heb gehoord, maar grappig genoeg is het nu eens níét iets waar ik daarna opeens overal over las. Maar naar Halina heb ik half expres niet meer geluisterd nadat ik in een krant een foto van haar zag. Ze is blijkbaar opeens fanatiek gaan sporten en heeft net als een hele rits andere BN’ers met personal trainers nu zo’n griezelig gespierd wasbordlijf. En omdat ik hun stemmen vaak niet uit elkaar kan halen, weet ik nog steeds niet wie van de twee geobsedeerd is door nagelriemen. En dit zeg ik als iemand die steeds lelijker, brozere nagels heeft (hormonen?) en nog nooit een nagelstudio van binnen heeft gezien. Open-toed shoes durf ik ook bijna niet aan, maar daarbij helpt ‘f*** it’-Mel Robbins me dan weer.

Zijspoortje over hoe je eruitziet en dat je zelf kunt denken dat je voor gek loopt. Ik moest een tijdje geleden voor de tweedehandskledingtassen naar een buurtgenoot en zag pas toen ik de deur uit liep dat ik een groen jurkje en een groene jas droeg. O jee, dit kan echt niet, deze tint groen op groen staat raar. Dus ik voelde me behoorlijk suf en werd ook nog eens aangesproken door een stel deels erg hippe middelbare scholieren die een enquête deden over de wijk. Ik beantwoordde hun vragen keurig (live, want ik had als halve luddiet even geen zin om een QR-code te scannen) en toen zei een van de meisjes opeens: ‘Mag ik even zeggen dat u hele coole kleren draagt.’ (Het was een paar weken geleden, dus hou me ten goede of ze het met precies die woorden zei.) Maar blijkbaar liep ik met mijn Kermit-look dus toch niet voor gek!

Hoe ben je zo, van psychologen Thijs Launspach en Lennard Toma. Dank alweer zus D.! Supertip, alleen zijn er te veel interessante afleveringen.

Marian Mudders podcast, dankzij vriendin M.! Ik heb haar boek Wat ik eerder had willen weten: Over angst, zelfliefde en acceptatie afgelopen winter deels geluisterd. En dat deels komt vooral omdat ik toen nog in mijn afdwaalluisterfase zat, want haar boek en aanpak spreken me erg aan.

De podcastpsycholoog, die ik hier eerder al eens heb getipt, is vaak ook erg leuk, maar luister vooral niet naar de aflevering over hormonen! Die is zeker niet voor vrouwen in de overgang gemaakt, zei ik daar bozig over. Een heuse psychologe in de overgang was het met me eens. 😉

Vriendin E. tipte me nu al een paar keer Aaf & Lies. Zelf nog niet geluisterd, maar het is zowel grappig als herkenbaar, dus ik zet ’m bij dezen op mijn TBL-lijstje. (To-be-read pile bestaat, dus to-be-listened vast ook.)

En dan als laatste nog een luistertip voor wie Zomergasten niet op tijd kon terugkijken. Ze hebben een podcast! En schijnbaar worden de kijkfragmenten dan beschreven. Ik heb dit jaar voor het eerst weer gekeken. Vooral Bibi Dumon Taks uitzending vond ik geweldig. Mocht je je traanklieren willen oefenen, kijk dan het filmpje over rouwende zwijnen.