Dit is een geüpdatete versie van een eerder blogstukje van mei, dat ik later heb weggehaald om redenen die ik nog weleens uitleg (iets met duiven). De tekst is onveranderd (op de allerlaatste twee alinea‘s na), dus als je dit toen al gelezen had, verder staat er niks nieuws in. De foto is wel nieuw – vers van de Autunese beeldredactie!
Eind mei 2023: Zoals de meesten die hier meelezen volgens mij weten, kreeg ik in april alsnog corona. Helaas bleek ik dus toch niet immuun te zijn, hoewel ik dat inmiddels eigenlijk wel een beetje was gaan denken omdat ik nog maar héél weinig mensen kende die het niet hadden gehad. Ik heb gelukkig geen long covid opgelopen (1 op de 8 inmiddels, las ik ergens), maar ik kampte nadat ik officieel weer beter was wel met allerlei klachten. Het begon met buikpijn, darmproblemen, duizeligheid en hoofdpijn. (Die laatste twee heb ik bijna nooit.) Op mijn verjaardag kwam er nog een fikse verkoudheid bij. (Ik ben al jaren niet verkouden geweest.) En deze week heb ik opeens spit, maar dat is niet corona-gerelateerd. Waar ik uiteindelijk vooral last van had, was dat de overgang in een stroomversnelling leek te zijn geraakt. Opeens had ik ook een soort mini-opvliegers overdag – daarvoor alleen af en toe ’s nachts – en ik voelde me mat, lichtgeraakt en was stikchagrijnig, wat ik normaal allemaal niet ben.
Ik voelde eigenlijk meteen al nadat ik weer naar buiten mocht dat het niet zomaar een baaldag was. Erg genoeg zag Martin het zelfs meteen aan mijn strakke gezicht, en dat terwijl we voor het enorme kaasschap in de Leclerc stonden. Het vooruitzicht dat de ‘black dog’ misschien terugkwam na jaren afwezigheid was verre van aangenaam. Het voelde ook als een somberheid die me uit het niets overviel, als iets wat eerder fysiek dan mentaal ingegeven was. Het leek niets te maken te hebben met hoe mijn leven op dat moment was. Er was niks mis. Er was niks wat tegenzat. Kortom, er was geen externe oorzaak voor mijn blèèèh. Behalve dan misschien juist iets fijns, namelijk dat ik net weer een boek had ingeleverd en het qua 24/7 werken juist een tijdje rustiger aan wilde doen. Waarbij ik dus ook meteen ging piekeren of juist dát de oorzaak was: werken als een vorm van vlucht om juist niet stil te staan bij wat je voelt…
Terwijl ik in mei mijn vloer aan het oliën was – echt een leuke klus als je je niet heel erg stevig voelt en bovendien goed voor je rug – besloot ik naar de podcastaflevering Tips tegen somberheid te luisteren omdat ik benieuwd was en hoopte dat ik daarmee de naderende donkere watten in mijn hoofd kon afwenden. (Over hun eerdere schematherapie-podcast schreef ik vorige keer.) Gesteld dus dat ik er zelf iets aan kon doen en het niet ellendige stofjes waren en/of iets met covid-naweeën te maken had. Op dat ‘iets aan doen’ kom ik na de volgende alinea terug, want dat was eigenlijk de voornaamste aanleiding waarom ik dit stukje wilde schrijven. En de vraag die ik mezelf stelde: bestaat mentale post-covid eigenlijk?
Ik wil niet beweren dat ze in de podcast helemaal geen nuttige tips geven. Heel veel van de zaken die ze noemen zijn inderdaad nuttig, maar eerlijk gezegd werd ik er ook pisnijdig van. (Hé hallo, kort lontje!) Laat ik vooropstellen dat iedereen anders is en dat depressies natuurlijk verschillen, ook qua ernst, maar als je depri bent is je levensstijl veranderen door te gaan wandelen*, een hand op je hart te leggen en te mediteren volgens mij niet direct dé oplossing. Voor mij in dit geval zeker niet, want ik at gezond, lag niet de hele dag in bed, deed aan lichaamsbeweging en kwam nog onder de mensen.
Ik had het er met een vriendin over, hoe irritant en gekmakend het kan zijn als mensen, en helemaal professionals, je adviezen gaan geven dat je positief moet denken en meer moet gaan sporten, of aankomen met ‘kop op, er zijn ook leuke dingen in je leven’. Alsof somberheid (altijd) aan jezelf ligt en aan je (verkeerde) gedachten en je het dús kunt sturen. Terwijl inmiddels toch echt steeds vaker wordt aangetoond dat stofjes, hormonen, ontstekingen, bacteriën of hoe je de lichamelijke kant van het verhaal ook wilt samenvatten, een (grote) rol (kunnen) spelen. (Ik dek me even in omdat er hier minstens twee deskundigen meelezen.) Mariel zei iets heel goeds, wat ik hier mocht citeren: ‘Ik voel me dan ook zo niet serieus genomen. Alsof je het allang had moeten oplossen omdat het psychisch is. En de ergste vraag: Maar wíl je dan eigenlijk wel beter worden? Nou nee, ik vind het heerlijk om depressief en angstig en dwangmatig te zijn!’
En daar laat ik het even bij want ik had dit stukje nooit kunnen schrijven als ik nu wel straaldepressief was geweest. En nee, helaas heb ik net zomin als dé gouden tip in het geval van slapeloosheid ook nu geen idee waarom mijn dip uiteindelijk gelukkig vanzelf (?) overging.**
En omdat dit anders te lang wordt schrijf ik misschien later nog eens een Engelstalig stukje naar aanleiding van de woorden languishing en drifting, en het feit dat meer mensen na de pandemie (“covid is not over”) met van alles worstelen. Net als dat ik tijdens het oliën ook weer eens naar een interessante Mel Robbins-podcast luisterde – die ik hier ook vaker heb genoemd – over hoe verschillend mensen reageren in geval van acute stress en of je een zogenoemde “over” of “under” functioner bent.
***
p.s. van 15 oktober: Ik wist toen ik schreef dat het vanzelf overging helaas nog niet dat ik vlak erna met dat oogprobleem te maken zou krijgen, en dat ik toen dus wéér verre van het zonnetje in huis was. En laat ik ook nog even melden dat ik nu net in oktober misschien wéér corona heb gehad. Ik wacht nog op de uitslag van het speciale RIVM-panel waar ik lid van ben. Het monster staat blijkbaar nog in het lab daar. Ik ben erg benieuwd want als dit “gewoon” griep was, wil ik dat graag weten. In de ongeveer twee weken dat ik ziek was, voelde ik me daardoor natuurlijk soms bij vlagen wanhopig, maar verder – ik ben net beter – merk ik gelukkig nog geen vergelijkbare post-ziek-zijn-ellende! Hoera. Alleen wel een enorme werkachterstand, en dat in een jaar dat ik toch al erg veel uitval heb en dat is voor iemand die vroeger nooit ziek was en er ook relatief slecht aan toe kan geven allemaal niet zo fijn. Maar hé, ik ben niet somber terwijl de blaadjes straks weer gaan vallen en ik vandaag voor het eerst weer eens sokken aan moest in huis.
Dan als laatste nog iets wat ik in een nieuwsbrief van Rob Walker las – ik heb ooit een boek van hem vertaald – die daarbij Mason Currey citeerde, die ik ook weer ‘ken’. Klein wereldje, of is dit toevallig de informatiebubbel waar ik in zit? Het idee is best schokkend, hoewel het me ook weer niet verbaast. Zeker als ik somber ben, kan ik heel goed dezelfde negatieve denkspiraaltjes volgen. “The other week I was listening to a podcast where the guest mentioned, in an offhand way, that researchers have found that *80 percent of the thoughts we think are the same from day to day*. This blew my mind — and not in a good way! Here I was going around believing I was a curious, engaged individual thinking novel, interesting thoughts. Nope! Just the same old garbage, day in and day out.”
*Ik heb het niet gefactcheckt, maar nieuw onderzoek wijst uit dat minder dan 10.000 stappen per dag ook al goed is. En ik heb het ook al eens eerder gehad over het feit dat ik juist ga malen tijdens het lopen.
** Ik vraag me sinds een paar dagen af of het misschien ook aan de 5HTP kan hebben gelegen, die ik al weken vooral tégen die somberheid slikte. En met accent op tegen, omdat ik net gisteren een Onze Taalartikel las over shampoo voor futloos haar en tegen roos.
