Zonder titel

(Ik vind het vreselijk als ik in een museum zie dat een schilderij geen titel heeft – wonderlijke afwijking?)

Ik ben aan het uithijgen van de deadline voor Dolly Aldertons nieuwe boek en wilde al maanden iets nieuws schrijven omdat ik het vorige stukje niet meer boven aan wil hebben staan. Laatst contacteerde een collega die ik niet kende me via de site en ik vergeet soms dat mensen dan misschien wel een heel raar beeld van me krijgen. (Maar goed, who cares*.)

Over deze foto van Martin had ik het laatst weer met hem. Ik vind wazige foto’s bijna nooit mooi. En dat heeft volgens mij met mijn ogen te maken, en de angst van niets kunnen zien. Ik kom van -8, heb mijn ogen best lang geleden laten laseren, en zit inmiddels weer op ongeveer -3. (Niet fijn, maar goed, ik heb geen leesbril nodig, ‘elk voordeel…’ etc. etc.) En vorig jaar om deze tijd zat ik met de flitsen en de mogelijk dreigende netvliesloslating. Ook geen fijne tijd.

Hoewel ik het gevoel heb dat mijn overgangsklachten echt 80% minder erg zijn dan vorig najaar, lees ik nog steeds alles wat ik erover tegenkom. *En ik ben nog geen wijze, oude vrouw maar heb wel echt bij sommige dingen meer een who cares attitude. (Ik kreeg laatst vier leuke internetplaatjes over die fuck it-houding, maar die plaats ik hier vanwege copyrightregels niet. Google anders gewoon: the fuck it bucket + give a shit + wise woman happily ever after + I’m mostly peace, love and light.)

Ik luisterde tussendoor (half) een paar podcasts. Die van neurowetenschapper Lisa Mosconi vond ik schokkend omdat ik niet wist dat er zo veel in de menopauzale hersens verandert. Daardoor snap ik mijn vorige blogstukje opeens beter. Schrijver Suzanne Rethans zie ik de afgelopen maanden heel vaak opduiken en ze doet veel om hormoontherapie uit het verdomhoekje te halen. Podcast ‘De eeuw van de vrouw’ is trouwens ook een must-listen, maar die heb ik volgens mij al aan iedereen getipt. Ik heb het (bijbehorende) boek van Suzanna Jansen (nog) niet gelezen. Mel Robbins had ook een informatief interview waar ik toch weer nieuwe dingen in hoorde, en is vooral qua (Amerikaanse) overtuigingskracht een goeie om te luisteren voordat je naar de huisarts gaat en wilt voorkomen dat je wordt weggestuurd met de melding dat je misschien wat te hard werkt en beter kan gaan wandelen. En voor mensen die toegang hebben tot de Volkskrant: op 29 juni was het hele/halve Magazine aan de overgang gewijd.

– Lezen: eindelijk The Circle van Dave Eggers gelezen. Leest supermakkelijk, maar de thematiek is doodeng. Het boek komt uit 2013, en het effect van tech-bedrijven is natuurlijk alleen nog maar groter geworden. (Ja, ik weet dat ik mijn ziel ook aan Google verkoop.) Het diner van Herman Koch. Ik ben halverwege (ik wilde het niet meenemen in de trein naar Frankrijk) en ook dat leest als een trein. Zijn schrijfstijl verbaasde me in positieve zin. Ben nu bezig (want lekkere pocket voor in de trein) in Pearl Cleage, van wie ik nog nooit had gehoord, maar volgens mij wordt dat een blijvertje. Omdat mijn hoofd blijkbaar af en toe echt nog een zeef is, weet ik nu acuut niet meer wat ik de afgelopen maanden nog meer heb gelezen, terwijl dat echt best veel is. Ik ben in elk geval nog bezig in Mariëls Little White Horse, een oud fantasyboek voor kinderen van Elizabeth Goudge (toen het trouwens zeker nog geen fantasy heette) en leende van haar ook de oudere Children of Green Knowe, dat ik qua taal verrassend mooi vond. Half met een werkbril op las ik een onderhoudend boek van de vrouw van Ricky Gervais (kwam ik later achter, ze heet Jane Fallon), dat vooral handig was als Brits tijdsbeeld en als extra achtergrond bij Dolly Alderton. Daarnaast nog een boek over een meisje van zestien met kanker, dat ging over de laatste maanden van haar leven en waar ik uiteraard bij moest huilen. Ik heb geen idee meer van wie het was en weet alleen nog dat het een debuut was. (En ja, ik kan het thuis opzoeken, maar nu heeft niemand hier dus iets aan. PS: Het is van Jenny Downham.) Plus nog een paar niet direct unputdownable luisterboekthrillers, die ik ook gebruik omdat ik bij vertalingen van anderen dan weer handige Nederlandse woordjes en uitdrukkingen hoor. Dit keer lette ik ook op dingen als: hoe vaak zitten personages te hoofdschudden, worden deurknoppen van deuren steeds benoemd bij het verlaten van een kamer, en hoe vaak staat er ‘zei hij’ en ‘zei zij’. O ja, ik haal de meeste boeken trouwens uit straatbiebjes. Er zijn er in mijn wijk zes, maar daarom lees ik niet heel ‘gericht’.

Varia: Als je onzeker bent over je uiterlijk en denkt dat andere mensen het zien als je er niet zo leuk uitziet: ik las laatst in een nieuwsbrief van Mark Manson (van wie ik dus ooit een bestseller heb vertaald, zeg ik maar even voor de newbies) dat iemand een kleine enquête onder vrienden en familie had gehouden met de vraag wat de laatste persoon met wie ze een afspraak hadden, voor kleren droeg. Níémand herinnerde het zich! Goed relativerend feit voor mij als ik denk dat ik níét in een flodderbroek naar de supermarkt ‘mag’.

Dit stuk las ik ook dit weekend, en vond ik eigenlijk wel heel handig: “Every self-help book ever, boiled down to 11 simple rules.” Nu nog zorgen dat ik die elf dingen internaliseer…

En een link naar dit stuk van Michael Estrin dat ik net las. Omdat hij ook een Eeyore/Eucalypta-stem heeft en ook weer die goeie ’truc’ beschrijft om je innerlijke criticus een naam te geven, iets waar ik het hier op mijn blog wel vaker over heb gehad. Zijn vrouw heeft trouwens een soort ‘viking warrior’ stem in haar hoofd. Zouden daar pillen voor bestaan? (Estrin slikt sinds kort antidepressivum Wellbutrin, nadat ‘mijn’ wonderpillen bij hem nare bijwerkingen hadden, en nadat (toeval 1) Dieneke het over dat middel had. Mijn Russische penvriendin slikt sinds kort ook pillen nadat ik haar een beetje aanmoedigde. Dit is echt allemaal toeval!)

Nieuwe woordjes/uitdrukkingen die ik wil onthouden en dus hier post, i.p.v. te denken dat mijn hoofd dat vanzelf onthoudt (holle lach!): – To get the happy zoomies: wat ik ‘de gekke vijf minuten’ van een kat noem. – Hyenastrooptocht (Dank, Margot: we hadden het over de 35%-stickers in de Appie, want in tegenstelling tot de openingszin in de Nieuwsuur-uitzending over de Europese Literatuurprijs kunnen heel veel vertalers er uitsluitend droog brood mee verdienen.) – Screenagers, uit een stuk van mijn schrijfheldin Anne Kadet, waarin ze jongeren in New York kort interviewt. Door dit stuk besefte ik ook dat ik blijkbaar een halve boomer ben omdat ik me verwonder over jongeren die met hun mobiel in hun achterzak rondlopen; ja, ook in het openbaar vervoer of op drukke plekken.

En als laatste nog een appreciation-alinea voor twee collega’s. Margot Reesink heeft me echt ‘officieel’ geholpen om Dolly Alderton goed te vertalen. Dat was niet alleen qua vakkennis superleerzaam, maar onze mailwisselingen waren bij vlagen hilarisch en dus goede afleiding, want ik zat soms erg in mijn serieuze ‘ik red het nooit en kan het niet’-hoofd. Ik zal hier geen heel dankwoord* van maken, maar ik stuur haar bij dezen nog wat van mijn eeuwige, irritante dankhandjes. Ook met Monique schrijf ik al heel lang, maar ik heb haar afgelopen maand ook eindelijk irl ontmoet! Zij bleek het zowaar leuk te vinden om af en toe mee te denken met lastige grapjes of woordspelingen en ze wist op het eind meerdere knopen voor me door te hakken. PS: Ik heb inmiddels de geredigeerde versie van het boek en was zó blij met het compliment van een oude rot in het vak: “Wat een vertaalprestatie. Dat doe ik je niet na.”

*Ik ken weinig vertalers die géén hekel hebben aan het vertalen van het dankwoord.