Uitersten

Eigenlijk wilde ik alleen het begin van dit stuk schrijven. Maar omdat het tweede deel nu overheerst, en omdat ik niet doe aan het blije kijk-mij-eens-gelukkig-zijn-imago van mensen op sociale media, ditmaal een blogstukje over uitersten.

Hoogtepunt

We zijn vorige week maandag getrouwd! Gratis en voor niks op maandagochtend. Met twee lieve getuigen (twee psychologen ook nog eens – toeval?) en een ambtenaar van de burgerlijke stand die de tien minuten ruim overschreed en er echt iets van maakte.

Martin was zondag zonder enig probleem twee officieel nog gesloten grenzen gepasseerd in zijn huurauto, had zijn oude vader in Middelburg onderweg even opgevrolijkt en kwam ’s avonds naar mij toe. [Lees verder]

‘Lekker genieten hoor’

Martin en ik waren een paar jaar geleden voor een mini-vakantie in een hotel waar we halfpension hadden geboekt. Voordat je nu ophoudt met lezen omdat ‘halfpension’ iets voor senioren is: het hotel ligt zelfs voor Nederlandse begrippen in the middle of nowhere en we hebben allebei geen auto. Hoewel we er vooral ook heen gingen om te wandelen, is een uur door het donker lopen voor een slechte pizza niet ons idee van vakantie.

We aten een paar avonden in het restaurant en werden bijna altijd bediend door dezelfde hartelijke serveerster. Alleen konden we na een tijdje ons lachen niet meer inhouden omdat ze ons bij elke gang steevast ‘lekker genieten hoor’ toewenste. [Lees verder]