Ik ben niet iemand die een vlammend antiracismebetoog kan schrijven. Dit stukje kostte me bijvoorbeeld weer eens te veel tijd. Maar met wat er nu gaande is in de wereld, terwijl er tegelijkertijd ook nog steeds een griepachtig virusje rondwaart, voelt een navelstaarderig spiritueel stukje of een reeksje praktische wenken over slaap even wat minder dringend. Terwijl op mijn Instagram de een op de Erasmusbrug demonstreert, geniet de ander van een biertje op het strand. Ik wil hier geen zwart vlak posten, maar toch iets proberen te zeggen.
Omdat ik mijn medemens soms echt niet meer snap en onmacht voel. Omdat ik aan het begin van deze pandemie héél even dacht dat bepaalde dingen in onze maatschappij een klein beetje ten goede zouden veranderen. [Lees verder]